Πληροφορίες:
Το σχολείο μας βρίσκεται στο Διαβατό, που υπάγεται στο Δήμο Βέροιας, της Περιφερειακής Ενότητας Ημαθίας, στην Κεντρική Μακεδονία
Η ονομασία του χωριού συνδέεται με τον πολιούχο της Βέροιας, τον όσιο Αντώνιο.
Ο θρύλος λέει ότι το λείψανο του Αγίου, που έζησε στα τέλη του 10 ου αιώνα, παρασύρθηκε από τη χειμαρρώδη ορμή του ποταμού Αλιάκμονα.
Το άψυχο σώμα ξέβρασε στο Θερμαϊκό. Άθικτο! Απόδειξη για τους κατοίκους ότι είχαν να κάνουν με κάτι θεϊκό!
Τότε ξέσπασε καβγάς ανάμεσα στους Βεροιώτες, που ήθελαν πίσω το νεκρό τους, και τους Θεσσαλονικείς, που τον διεκδικούσαν για δικό τους.
Η λύση βρέθηκε σύντομα από τους πιο συνετούς: Το ιερό σώμα θα τοποθετούνταν σε μια άμαξα και δύο βόδια που θα την έσερναν, θα αποφάσιζαν για την τύχη του.
Η άμαξα διέσχισε τον κάμπο και έγινε αιτία να πάρουν διάφοροι οικισμοί το σημερινό τους όνομα..
Στο Λουτρό, οι κάτοικοι αποφάσισαν να νίψουν το νεκρό. Στο Ραψομανίκι, του έραψαν το μανίκι του ράσου του. Στην Ξεχασμένη, δεν είχαν καν την τιμή να τον δουν γιατί την ξέχασαν. Στο Σταυρό, η πορεία σχημάτισε σταυρό. Στην Κουλούρα, τα βόδια έκαναν κύκλο γύρω από το χωριό. Ενώ στο χωριό μας, το Διαβατό, τα ζώα διάβηκαν γοργά τον οικισμό, συνεχίζοντας τη διαδρομή για τη Βέροια.
Το 15ο αιώνα, το χωριό ήταν ακόμα κτήμα, που δόθηκε δωρεά από Οθωμανό κάτοικο της Βέροιας σε μουσουλμανικό τέμενος της πόλης.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Διαβατός αριθμούσε διακόσιους και κατοίκους.
Ο πληθυσμός αυξήθηκε με τους πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής.
Όμως, το χωριό δεινοπαθούσε. Όταν ο Αλιάκμονας φούσκωνε, οι συνέπειες ήτανε ολέθριες.
Το 1935, οι κάτοικοι είπαν «φτάνει!» και μετακόμισαν 2 χιλιόμετρα πιο πέρα. Και βρήκαν την ησυχία τους.
Η ηρεμία έστρεψε το ενδιαφέρον δύο χρόνια αργότερα στην παιδεία. Έτσι, ανεγέρθη το σχολείο μας. Το εξατάξιο δημοτικό του Διαβατού.
Το σχολείο μας βρίσκεται στο Διαβατό, που υπάγεται στο Δήμο Βέροιας, της Περιφερειακής Ενότητας Ημαθίας, στην Κεντρική Μακεδονία
Η ονομασία του χωριού συνδέεται με τον πολιούχο της Βέροιας, τον όσιο Αντώνιο.
Ο θρύλος λέει ότι το λείψανο του Αγίου, που έζησε στα τέλη του 10 ου αιώνα, παρασύρθηκε από τη χειμαρρώδη ορμή του ποταμού Αλιάκμονα.
Το άψυχο σώμα ξέβρασε στο Θερμαϊκό. Άθικτο! Απόδειξη για τους κατοίκους ότι είχαν να κάνουν με κάτι θεϊκό!
Τότε ξέσπασε καβγάς ανάμεσα στους Βεροιώτες, που ήθελαν πίσω το νεκρό τους, και τους Θεσσαλονικείς, που τον διεκδικούσαν για δικό τους.
Η λύση βρέθηκε σύντομα από τους πιο συνετούς: Το ιερό σώμα θα τοποθετούνταν σε μια άμαξα και δύο βόδια που θα την έσερναν, θα αποφάσιζαν για την τύχη του.
Η άμαξα διέσχισε τον κάμπο και έγινε αιτία να πάρουν διάφοροι οικισμοί το σημερινό τους όνομα..
Στο Λουτρό, οι κάτοικοι αποφάσισαν να νίψουν το νεκρό. Στο Ραψομανίκι, του έραψαν το μανίκι του ράσου του. Στην Ξεχασμένη, δεν είχαν καν την τιμή να τον δουν γιατί την ξέχασαν. Στο Σταυρό, η πορεία σχημάτισε σταυρό. Στην Κουλούρα, τα βόδια έκαναν κύκλο γύρω από το χωριό. Ενώ στο χωριό μας, το Διαβατό, τα ζώα διάβηκαν γοργά τον οικισμό, συνεχίζοντας τη διαδρομή για τη Βέροια.
Το 15ο αιώνα, το χωριό ήταν ακόμα κτήμα, που δόθηκε δωρεά από Οθωμανό κάτοικο της Βέροιας σε μουσουλμανικό τέμενος της πόλης.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Διαβατός αριθμούσε διακόσιους και κατοίκους.
Ο πληθυσμός αυξήθηκε με τους πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής.
Όμως, το χωριό δεινοπαθούσε. Όταν ο Αλιάκμονας φούσκωνε, οι συνέπειες ήτανε ολέθριες.
Το 1935, οι κάτοικοι είπαν «φτάνει!» και μετακόμισαν 2 χιλιόμετρα πιο πέρα. Και βρήκαν την ησυχία τους.
Η ηρεμία έστρεψε το ενδιαφέρον δύο χρόνια αργότερα στην παιδεία. Έτσι, ανεγέρθη το σχολείο μας. Το εξατάξιο δημοτικό του Διαβατού.